Annabelle snoeien - of niet?

Vanuit mijn kantoor op de eerste verdieping kijk ik de schooltuin in, de tuinmannen zijn aan het werk en dat gaat altijd met veel lawaai gepaard. Kijk die knul daar, druk met de bladblazer in de weer. Door de muts met oorkleppen en de motor op zijn rug lijkt hij wel een grote brommende kever met oranje schild. Hij zal het wel koud hebben, de arme drommel, als hij nou een bezem had - dan kon hij lekker het vuil bij elkaar vegen en kreeg hij het vanzelf warm. Hadden de kinderen in de klaslokalen waar hij voorbij komt met al z'n herrie ook niet zo'n last van hem. Maar ja - zo gaat dat tegenwoordig - leve de vooruitgang. Zijn collega staat ondertussen vuil te kappen in de border, dat gaat nog wel op spierkracht. 

In deze border aan de voorkant van de school staan voornamelijk hortensia's: Hydrangea arborescens 'Strong Annabelle', de doorgekweekte stevigere versie van de oorspronkelijke 'Annabelle' - de hortensia die in de zomer getooid is met grote, witte bollen. Ze staan volop in de zon, maar daar zou deze hortensia tegen moeten kunnen - daar heb ik met de ontwerper van de schooltuin nog een discussie over gehad maar hij bleef bij zijn standpunt: deze Annabelle kan er tegen. Hoe komt het dan dat ze de hele zomer staan te verpieteren en verschrompelen? Ja, door de droogte, we moesten ze maar flink water geven! Volgens mij is dit gewoon een gevalletje van verkeerde plantkeuze. De hortensia wil een vochtige, goed doorlatende grond en de schooltuin bestaat voornamelijk uit zandgrond - droog en schraal. Het zou kunnen helpen om de aarde te bedekken, bijvoorbeeld door bodembedekkers tussen de struiken te laten groeien, zodat het vocht minder snel verdampt. 

Op de foto's kun je zien dat de struiken gesnoeid zijn, in december! Mijn mond viel open van verbazing toen ik dat zag. We mogen nu de hele winter tegen een kale border aankijken: alle mooie gedroogde bloemstengels zijn afgeknipt! En natuurlijk is al het snoeiafval netjes afgevoerd, dus nog geen bodembedekking. 

Hoe sierlijk, Annabelle in de winter met een sneeuwmuts op. 

Buigen voor koning Winter

Zo moet het dus eigenlijk niet, hoe dan wel? Je kunt deze hortensia het beste in maart snoeien, je knipt ze tot 20 à 30 cm boven de grond af. Wil je wat stevigere planten dan knip je ze tot zo'n 60 cm boven de grond af, ze krijgen nieuwe takken op het oude hout dat al wat stevigheid heeft. Vind je het wel erg rommelig om de uitgebloeide struiken de hele winter te laten staan, bijvoorbeeld doordat ze door een storm afgeknakt zijn, snoei ze dan uiterlijk begin november. De snoeiwonden kunnen dan voor de vorst nog dichtgroeien waardoor de plant beter beschermd is tegen vrieskou. 

Het snoeihout knip je fijn en laat je tussen de planten liggen, het zal langzaam verteren en op die manier voeding afgeven aan de planten. Kleine bodemdieren voeden zich met dit afval en vogels eten deze bodemdiertjes. En zoals gezegd, een goede laag bodembedekking houdt de grond vochtig. 

De 'Annabelle' is een modeplant die je veel terugziet in moderne tuinen. Vaak ook in grote groepen aangeplant, zoals in onze schooltuin. Het ziet er best spectaculair uit, zo'n grote groep witte bollen in de zomerzon. Naar de herfst toe verkleuren ze fraai lichtgroen, de bloemblaadjes worden dan ook wat steviger. Je kunt ze dan heel goed in een vaas zetten met een klein laagje water. De bollen drogen langzaam op, heb je er de hele winter plezier van. Tot slot, eigenlijk zijn het helemaal geen bloemen maar een enorme hoeveelheid schijnbloemen die in een bolvorm groeien: ze hebben geen meeldraden en/of stamper en zijn dus onvruchtbaar. Hier en daar zit er tussen deze schijnbloemen (steriele bloemen) een echt bloemetje (fertiele bloem). Insecten zoals bijen hebben dus eigenlijk helemaal niets aan zo'n bloemborder vol Annabellen!

Het nieuwe Hof van Jaantje

Zie je ons huis? Deze glazen tulp (ofzo) 

is door de vorige eigenaar achtergelaten.

Vind het wel een leuk ding, mijn kleur!

De verhuizing is achter de rug. Een week geleden stouwden we - met behulp van een paar sterke mannen - ons boeltje in een busje en na een hele dag heen en weer rijden was alles op de plek waar het moest zijn: nieuw huis, milieustraat, kringloopwinkel, huis van zoon... Dan volgde er een paar dagen later nog een poetssessie in het oude huis en tot slot afgelopen vrijdag de overdracht bij de notaris. Dat was het dan - en nu weer iets moois opbouwen in Biggekerke. Vandaag even een paar foto's gemaakt in de tuin, kon nog net voordat het ging regenen.

De voortuin. Het stenen bankje en beeld zijn ook blijven staan. Weet nog niet of ik deze objecten in de tuin laat, niet zo mijn stijl. Alles staat nog een beetje plompverloren verspreid over de tuin, was ook geen weer om het op te ruimen en, eerst binnen alles op zijn plek!

Kabouter Heinz (lees dit bericht) was net over zijn emigratie naar Nederland heen, moest 'ie alweer verhuizen! Je ziet hem denken: waar ben ik nu weer terecht gekomen en wat doet dat kleffe stelletje hier? In het mandje kalebassen die ik oogstte van een plant die spontaan in de composthoop aan de groei was gegaan.

Vogelvoer in de Japanse Esdoorn gehangen, er wordt gretig van gegeten. Heel leuk om te zien: koolmeesjes zijn kieskeurige eters en zaden die ze niet willen eten gooien ze op de grond. Musjes en roodborstjes komen dan deze gemorste zaden weer oppikken. Ook vinkjes komen op het voer af. Gezellig drukte in de nieuwe Hof! 

Hier staat de esdoorn nog in de achtertuin, op de plek waar nu het kippenhok staat, vandaar de verhuizing van het boompje naar de voortuin. Heb 'm ook gelijk een stevige snoeibeurt gegeven, daar was de losbol wel aan toe. Hopelijk gaat hij lekker aan de groei op de nieuwe plek. 

De kippen hebben de verhuizing goed doorstaan. De dag voor de verhuizing heb ik ze toen het donker was en ze al lekker zaten te slapen, van hun stok gepakt en naar het nieuwe hok gebracht. Daar hebben ze het prima naar hun zin. 

De katten hadden iets meer moeite met het vervoer naar hun nieuwe huis. Altijd een drama als ze in het kooitje moeten. Nu moeten ze nog een week binnen blijven, gelukkig is het herfst en gaan ze toch niet zo graag naar buiten met dit regenachtige weer. 

Zo moeten we allemaal een beetje wennen aan de nieuwe stek. 

Nog even achterom kijken met een laatste fotocollage:

November, in de oude Hof van Jaantje. 

Netjes achterlaten

Flap, klats, daar zeilt weer een kastanjeblad tegen de schuifpui. De bladeren hopen zich op tussen en achter de kliko's die tegen de gevel staan. Vorige week was ik aan het opruimen en inpakken in de schuur en kwam ik het blauwe aardbeiennet tegen. Die heb ik - zoals ieder jaar - toen nog maar over de vijver gespannen, om het water kastanjeblad-vrij te houden. Geen idee wat de nieuwe bewoners van ons huis met de vijver van plan zijn, maar ja, je moet het toch netjes achterlaten. Op deze manier dus zowel letterlijk als figuurlijk. Vinden de vissen in de vijver ook fijn als ze niet door een woud van blad moeten zwemmen. Bovendien wordt de zuurgraad van het water te hoog door het afgevallen blad, wat dan weer algengroei bevorderd. Zoveel mogelijk schoon houden dus. (ook uitgelegd in dit filmpje)

In plaats van steeds weer blad uit de vijver scheppen, vind ik het handiger om er een net over te spannen. Als de boom kaal is en er dus geen blad meer valt, haal ik het weer weg. Het blad kan op de composthoop of verspreid worden tussen de planten in de borders. Het eerste jaar dat ik de vijver afdekte met het net was ik te laat met het weghalen en, ik schrijf het met schaamrood op de wangen, er waren toen een paar vissen onder het bladerdek gestikt! Wat een blunder! 

Toch ook een mooie vangst

Ik heb nog geen concrete plannen voor de nieuwe hof, maar in mijn hoofd toch wel al wat ideetjes en wensen. Een vijver staat zeker op dit wensenlijstje. Het brengt zoveel leven in de tuin. Ik ga deze winter eens rustig nadenken over de inrichting van ons hofje, voorlopig blijft het dus even zoals het is: heel veel hagen rondom en in de tuin, hier en daar een buxusbol, twee lavendelplanten - een grote en een kleine, een flinke pol Sedum Spectabile (hemelsleutel), en nog wat struiken en verder: kale grond, grind en grindtegels. Dat we nog even niets in de tuin doen is niet helemaal waar, de verf was nog niet droog of wie stond daar met de snoeischaar in de tuin? Juist, Jaantje! Even de lavendel fatsoeneren. En die coniferen tegen de gevel en taxushaag dwars op het pad stonden lelijk in de weg voor een soepele verhuizing, daar ging vorige week de kettingzaag in! En toen was het toch wel even lekker om buiten te rommelen, beetje snoeien en wat verplanten. Er zijn ook al wat planten verhuisd naar de nieuwe stek, die staan rustig in de potten te wachten op een nieuwe plek. 

Misplaatste conifeer.

Je staat in de weg, heg!

Ruimt lekker op zo...

...container vol. Op de voorgrond de Sedums.

Er wordt niet alleen gewerkt in en aan ons huis, voor de kippen is er een nieuw hok in de maak. De dames krijgen een prachtig, nieuw onderkomen. 

Passen en meten.

Knap gedaan Arie, Menno en Thijs!

Trugkieke

Een maand voor de verhuizing, onwillekeurig ga je dan terugdenken aan de jaren waarin we genoten, werkten, luierden in de tuin. Trugkieke, zoals we dat in Zeeland zeggen. Terugkijkend over twaalf jaren hier in de Hof waren er een aantal verrassingen die me bijgebleven zijn, maar ook een aantal die ik alweer vergeten was en zoekend naar de juiste foto's weer tegenkwam:

verrassende vogels

In april 2016 streek er een sperwer neer op een paal van de takkenwal. Na een korte pauze, gelukkig lang genoeg om op de foto te gaan, vloog hij/zij weer verder - om nooit meer terug te keren. 

Nog een vogel in de categorie: 'Hè, wat zie ik daar nu?!' Een grote bonte specht (te herkennen aan de rode 'broek') op de appelboom. Ging jammer genoeg te snel om een scherpe foto te maken. 

Puttertjes (of distelvinken) zagen we wel vaker in de tuin, maar in 2015 hadden we een zonnebloem vlakbij het raam staan en konden we ze van heel dichtbij bekijken terwijl ze van de zaden kwamen eten. 

Nog meer bijzondere beestjes

Een van de katten had een mol gevangen en gedood. Na het eens goed bewonderd te hebben, moffelde ik het diertje onder een salieplant....

...het voorjaar erop (maart 2015) was ik de mol al lang weer vergeten en dacht bij het wieden in de kruidenborder: 'wat ligt daar nu voor wits?' Was het een prachtig mollenschedeltje! Tijdens het inpakken van het servies kwam ik het weer tegen in een oud kopje. Schedeltje verhuist mee. 

Hoogtepunt was wel mijn ontmoeting met de egel bij de vijver. Altijd al sporen (poep en kapotte slakkenhuisjes) gevonden maar  op een mooie zomeravond in juli 2015, zag ik de egel in levenden lijve door de tuin scharrelen. Vorig jaar zat er zomaar een egel in de keuken, later vonden we dit beestje dood op het gras - heel jammer. 

Huisdieren

Toen we hier kwamen wonen, had jongste zoon een aquarium met een paar goudvissen. Na een aantal jaren hebben we de laatste twee vissen in de vijver losgelaten - maar zien wat er van komt. Nou, ze hadden het prima naar hun zin en kregen vele nakomelingen in allerlei kleuren. Dat pakte verrassend goed uit. 

Ons zwerfkatje Peppi, aan komen lopen op een mooie, zomerse dag. Hij was nog maar een kitten en zat onder de luizen en vlooien. We zijn erg benieuwd hoe hij en zijn stiefbroers Spikey en Dopey, de verhuizing zullen vinden.

Al snel hadden we kippen in de Hof. De eerste kochten we maar van de vier kippen bleken er drie 'haan' te zijn. Haantjes gingen weg. In de loop der jaren volgden er verschillende opvangkippen : van de leg, gedumpt bij de kinderboerderij, van het vogelasiel. Laatste twee die erbij kwamen waren Betje en Doortje. Maar Doortje die op de foto zo parmantig over de 'catwalk' loopt, bleek toch ook een haantje te zijn.  

Groene verrassingen 

Ook planten kunnen je verrassen. Ze groeien soms zomaar op plaatsen waar je ze helemaal niet geplant of gezaaid hebt. En nee, dat is dan niet altijd onkruid. 

Juni 2015 ontdekte ik een gevlekte rietorchis in het gras onder de appelbomen. Voorzichtig maaide ik die zomer rond deze prachtige orchidee heen. Jammer genoeg zagen we de plant het jaar erop niet meer terug. 

September 2016: verrassing bij het omscheppen van de composthoop: een ontkiemde avocadopit. Die had het lekker naar de zin in de broeierige, voedzame grond.

Ook in de pot had de avocado het prima naar de zin. Het is inmiddels een flinke kamerplant en ja, die mag ook mee verhuizen. 

Vorig jaar lieten we onze 'sneeuwwitje-appel' determineren. Na elf jaar wisten we eindelijk de officiële naam: Api Noir. Grote verrassing was wel dat er aan één boom twee verschillende appelrassen bleken te groeien. Naast Api Noir ook nog de Brabantse Bellefleur. Dit jaar eten we voor het laatst deze lekkere appeltjes van eigen boom. 

Laatste keer, eerste keer

Dahlia 'Bright Eyes' en Aster 'Jenny'

Wat is de herfst mooi van start gegaan, het lijkt soms wel of het nog steeds zomer is. Behalve dan dat de dagen steeds korter worden en de bladeren aan bomen en struiken van groen naar geel, rood, oranje en bruin verkleuren. Ieder jaar weer een moment om van te genieten. Tussen al deze bruintinten staan de dahlia's en herfstasters met hun heldere, bonte kleuren te stralen op het herfsttoneel. Het ziet er allemaal prachtig uit in Hof van Jaantje, ook al liet het onderhoud de laatste tijd wat te wensen over. Te mooi om afscheid te nemen, ik word er een beetje weemoedig van, nog maar anderhalve maand voor de verhuizing. Ik gooide het akertje van mijn oma over de rand van de put om water te pakken voor de potplanten. 'Dit is vast de laatste keer dat ik dit doe', schoot er door mijn hoofd. Tuurlijk verhuist het akertje mee, maar een waterput heb ik niet op mijn nieuwe stek. En zo zullen er nog veel 'laatste keren' volgen de komende tijd. 

Tegelijkertijd zijn er ook heel veel 'eerste keren' en wordt het nu niet eens hoog tijd om hier voor de eerste keer over ons nieuwe huis en tuin te schrijven? Ja toch!

De hypotheek is rond, het koopcontract is ondertekend, de sleutels zijn overhandigd, dit is nu óns huis: 

Ons 'pannenkoekenhuisje' met royale voortuin staat in het knusse Walcherse dorpje Biggekerke. Geen varkens of biggen te bekennen overigens, Bigge was in de Middeleeuwen een gangbare persoonsnaam, Biggekerke kan ook vernoemd zijn naar de heilige Begga. Zeeuwen zeggen overigens 'Beekerke'. In ieder geval 'ons bin d'r stikke blie mee!' om het nog maar eens op z'n Zeeuws te zeggen. Uiteraard richten we ons momenteel vooral op de renovatie van de binnenkant van deze voormalige vakantiewoning en ga ik lekker de hele winter broeden op plannen voor de tuin. Het grootste gedeelte hiervan ligt aan de voorkant van het huis (foto hierboven), maar ook achter het huis is nog een fijn stukje tuin: 

Jullie zien wel dat dit nog geen 'Hof van Jaantje-uitstraling' heeft. Heerlijk, een tuin die ik helemaal naar mijn eigen hand kan gaan zetten. Er is één minpunt..... in de voortuin groeit..... 

HEERMOES! 

Zelfs verhuizen helpt dus niet om van dit hardnekkige onkruid af te komen. 

 

Dahlia 'Bishops Children' en judaspenning.

Het lege nest

Elissa Farrow Savos -
empty nest II

Nu afgelopen zaterdag ook onze oudste zoon vanonder moeders rokken is gevlogen, verwerken wij ons 'lege nest syndroom' door plannen te maken voor ons nieuwe huis. In de stromende regen reden we er nog eens heen om kennis te maken met de huidige eigenaars en of we nog een en ander over wilden nemen? Aangezien we kleiner gaan wonen en zelf spullen genoeg hebben, waren we daar snel over uitgepraat. Maar we krijgen er steeds meer zin in en zullen dan over een paar maanden met een goed gevoel ons huidige hof en huis verlaten. 

Minder dan ooit heb ik nu tijd en, eerlijk gezegd, zin om in de tuin bezig te zijn. Meer dan gras maaien en dahlia's knippen, hier en daar het hoognodige wieden doe ik eigenlijk niet. Wel heb ik toch nog heel wat potten gevuld met stekjes en zaailingen om straks mee te verhuizen naar de nieuwe hof. Verder is het gewoon weer genieten hoe de tuin langzaamaan steeds meer in herfstkleuren wordt getooid. De eerste herfstasters bloeien, de hortensia's kleuren mooi rood. Oranje bessen aan de vuurdoorn en dieppaarse druiven tegen de gevel waar we lekker van kunnen snoepen. Maar, waar zijn eigenlijk de merels die altijd op de druiven en bessen afkwamen? 

Ik hoorde het ook al van andere tuinliefhebbers - er komen helemaal geen merels meer in de tuin. Op de website van Sovon (vereniging van vogeltellers) lees ik dat voor het derde opeenvolgende jaar merels in Nederland getroffen worden door het Usutu-virus. Een voor merels dodelijk virus dat wordt overgebracht door muggen. Ook in Zeeland zijn er nu slachtoffers van dit virus gevonden. Zelf heb ik geen dode merel(s) in de tuin gevonden maar levende dus ook niet. Nu laten vogels zich in de nazomer toch minder zien omdat ze dan in de rui zijn, "merels gedragen zich dan opmerkelijk stiekem", lees ik op de Sovon-site, en ook dat er voldoende voedsel in de natuur te vinden is waardoor ze minder de tuinen bezoeken. Laten we hopen dat dit de reden is van hun afwezigheid en dat er nog voldoende gezonde merels over zijn. Kunnen we in het voorjaar weer van hun prachtige ochtendgezang genieten. 

Vandaag was het heerlijk zonnig en toen ben ik alle prullaria in 'het hokje' maar eens gaan opruimen en inpakken. In de klompen die daar voor de sier uitgestald waren, zat houtworm - weg ermee. En die verroestte lantaarns? Het staat misschien wel rustiek, maar toch gingen ze in de kliko. De 'horen, zien en zwijgen - boeddha's' die ik ooit van een vriendin cadeau kreeg verhuizen wel mee. Als je die lachende dikkerds ziet, krijg je gelijk een goed humeur. 

Meer over het Usustu-virus en de merelsterfte: website Sovon

Beter laat dan nooit

Eindelijk in bloei: Dahlia 'La Gioconda'. Ze doet haar naam eer aan want La Gioconda is Italiaans voor 'vrolijk, vreugdevol" - nou, zie haar eens stralen in de border. Bij het zoeken naar de vertaling ontdekte ik dat het bekende schilderij 'Mona Lisa' ook wel 'La Gioconda' wordt genoemd en 'La Gioconda' is ook een opera van Amilcare Ponchielli, met - hoe kan het - vrolijke muziek.  (klik om te luisteren) 

Nou, je bent weer helemaal bij op cultureel gebied! Wat zo'n dahlianaam toch allemaal los maakt hè. Eind voorjaar had ik de knollen opgepot en op de garagezolder gezet, al snel liepen de knollen uit met frisgroen blad. Begin zomer konden ze uitgeplant worden in de pluktuin. Ze groeiden goed, maar toen werd het warm en droog. En net als de andere dahlia's had deze 'La Gioconda' geen zin om te bloeien. Maar nu staat ze dan toch eindelijk te stralen - net als de rest. Nu we regelmatig een bui hebben, afgewisseld met zonnige, warmere dagen, geven de dahlia's een prachtige toegift. We kunnen er tot diep in de herfst van genieten. 

Ook de siererwten krijgen het nu pas echt naar hun zin en zetten een groeispurt in. Als je er langsloopt, mmmm, die geur - heerlijk! Vind het leuk, al die tere kleuren door elkaar en dan zo'n bordeauxrode ertussen. Gewoon uit een zakje gemengd zaad. 

Wat er nu ook nog hard groeit, is het gras! Twee keer per week maaien is geen overbodige luxe. Ik vind het altijd een rustgevend tuinklusje. Soms springen er opgeschrikte minikikkers over het gazon voor de grasmaaier uit, wegdromen is er dus niet bij - zou zo'n kikkertje niet in de maaier willen. Een van de katten, Dopey, kwam in de zomer elke avond mekkerend aanlopen met zo'n kikkertje in zijn bek. Gelukkig beet hij ze niet, hij bracht ze naar het terras waar wij hem hartelijk bedankten voor deze vangst. Vervolgens kon de kikker opgelucht weer wegspringen. 

Kikkervanger Dopey

Verkoopt u pruimen?

Verkocht! Niet meer onder voorbehoud maar voor altijd - definitief. Inmiddels zijn we gewend aan het idee dat we dit mooie plekje gaan verlaten (en aan het bord in de voortuin). Ondertussen hebben we zelf een heel fijn nieuw huis gevonden dat helemaal aan onze wensen voldoet. Maar dat is nog wel onder voorbehoud en zolang durf ik er nog niet over te schrijven als 'ons nieuwe huis' - ik houd jullie wat dat betreft nog even in spanning. 

Er staat dus een verhuizing aan te komen en dan ga je eens kritisch naar je huisraad kijken: wat moet en/of kan er mee naar het nieuwe huis? Van zolder naar bijkeuken en dan nog een keer van schuur naar garagezolder verzamelden we eerst een hoop spul wat naar de rommelmarkt ging. Toen zag ik een berichtje op Facebook: Opruimroute West-Souburg. Een mooie gelegenheid om een tweede selectie te maken en deze zelf te verkopen. Op de oprit stalden we een en ander uit. Het verkoopbord van de makelaar werd even ons eigen uithangbord. En dan maar wachten op klanten. Niet dat we er op een stoel naast gingen zitten, nee, we klusten ondertussen lekker wat in de tuin met uitzicht op potentiële kopers. Het was niet druk maar we door verkoop van twee grote klappers hadden we wel een leuke opbrengst. En er kwam een meneer die onze pruimen wilde kopen - hij had in het voorbijgaan het bordje niet goed gelezen. o-PRUIM-route...

De zomer is voorbijgevlogen en ondertussen is het alweer 'spinnentijd'. Gedachteloos over het tuinpad lopen is gevaarlijk - voor je het weet duik je in een spinnenweb, met alle gevolgen van dien. Ziet er wel weer prachtig uit, die grote wielwebben, vooral als het avondzonnetje erop schijnt. Nog drie weken zomer en dan is het herfst: "Rond 23 september staat de zon precies boven de evenaar waardoor dag en nacht overal op aarde even lang duren. Daarom begint de herfst meestal op 22 of 23 september. Officieel loopt de herfst van 21 september tot en met 20 december. Volgens de klimatologische indeling is de herfst al op 1 september begonnen en duurt het seizoen tot en met 30 november." (bron: KNMI) 

Mooi om juist in deze tijd van het jaar afscheid te nemen van deze 'Hof van Jaantje'. De winter zullen we in een nieuw huis met nieuwe hof starten. 

Wat een mens zoal verzamelt....

Het diamantgras (Calamagrostis brachytricha) is nu op z'n mooist. Die wil ik in mijn nieuwe tuin ook weer! 

Planten verhuizen - of toch maar niet

Met een onder voorbehoud verkocht huis maar zonder nieuw huis voel ik me een beetje verloren. We proberen nog zoveel mogelijk te genieten van onze Hof van Jaantje en houden de tuin netjes. Het is heel raar om geen plannen meer te maken voor volgend jaar - geen bollenbestelling voor het najaar bijvoorbeeld. Ondertussen gaat de zoektocht naar de best bij ons passende nieuwe woonplek door. Zolang we dat nog niet hebben, dolen we dus een beetje door niemandsland en voelt het alsof we alleen maar afscheid nemen. Zo zwaaiden we ook onze haan Dorus uit, hij ging terug naar vogelopvang De Mikke. Daar kwam hij ook als kuikentje vandaan, toen we nog dachten dat hij een zij was. (terug te lezen in dit blogbericht: amok-in-het-kippenhok) 

Kuiken Dorus, toen nog Doortje.

Hanen kraaien en dat wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Zo belde er twee weken geleden een wat schuchtere jongeman bij ons aan die vertelde dat hij - zelfs met oordoppen in - wakker werd van het gekraai. Wijzend op het 'verkocht-bord' zei hij: "maar ik zie dat jullie gaan verhuizen, gaat de haan dan mee?" Waar we ook heen zullen verhuizen, het zal toch ergens in een woonwijk worden en om daar dan gelijk met kraaiende haan aan te komen, daar maak je geen vrienden mee.  

Onze trotse haan.

De werkzaamheden in de tuin bestaan dus nu vooral uit wieden, en na de zeer welkome regenbuien gaat dat heel goed. Vorige week de kruidenborder gedaan en gelijk van de verschillende bieslooksoorten die daar groeien een polletje in een potje gezet. Daar kan ik in mijn toekomstige hof vast een plekje voor vinden. Bij het oppotten goed opgelet of er geen (stukjes) heermoeswortel mee in de pot ging, onkruid mee verhuizen lijkt me geen goed plan. 

Gelijk een waarschuwing voor een ieder die wel eens plantjes uit andere tuinen cadeau krijgt: wees er voordat je ze in je eigen tuin zet voor honderd procent zeker van dat er geen hardnekkige onkruiden in de pol, tussen de wortels of in de aarde verstopt zitten. Bij twijfel eerst alle aarde van de wortelkluit afschudden, eventueel afspoelen met water, de plant oppotten en een ruime tijd in de pot laten staan zodat je kunt kijken of er onkruid opkomt. 

Krijgertjes zijn trouwens vaak woekerende planten: snelle, breed groeiende planten waar men dan makkelijk stukken vanaf steekt om uit te delen. Altijd even navragen bij de gulle gever! Ja, je kunt ze er altijd weer uitspitten maar dat is meestal makkelijker gezegd dan gedaan - vooral als ze tussen planten zijn gaan groeien die je niet kwijt wilt. Dus, hoe lief en leuk ze er ook uitzien (de planten en de gever), zeg vriendelijk nee dank je als je geen plaats hebt voor deze sterk groeiende planten. 

Munt woekert ook enorm, zijn wortels slingeren meters ver door de kruidentuin. Maar munt is ook heel lekker. Door de planten of stekjes (stukjes van de wortel groeien makkelijk uit tot plant) in een ruime pot in de tuin te planten, met de rand een aantal centimeters boven de grond,  houd je de munt in toom.