zondag 20 oktober 2013

Heermoes en teunisbloem

Zo zag de tuin er na tweeëneenhalve week zomervakantie uit.
Pad en borders vol gegroeid met heermoes.
Gistermiddag moed verzameld om nog even wat in de tuin te werken. Hoe leuk ik tuinieren ook vind, ik heb wel eens last van startproblemen vooral als ik voor de zoveelste keer hetzelfde onkruid moet gaan wieden. Ook in 't Hof van Jaantje is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er groeien niet veel soorten onkruid maar van één soort onkruid wel heel veel: Heermoes (door Arie al omgedoopt tot meermoes) ook wel paardenstaart of in het latijn Equisetum arvense. Een hardnekkig onkruid dat steeds weer terug komt, al sinds de oertijd, het is een zogenaamd levend fossiel. Dat heeft wel wat zo'n oerplant in de tuin maar wel een beetje jammer dat het echt overal groeit en vooral ook waar ik het niet wil. "Ach het is ook groen", roep ik vaak luchtig maar ondertussen erger ik me eigenlijk groen en geel. 

De gehate heermoes heeft ook z'n mooie kanten

Vandaag dus maar weer op handen en knieën door de tuin om het spul uit te trekken. Zo dicht bij de grond zie je nog eens wat: spinnetjes, slakjes, harige rupsen, minipaddestoelenen ook allerlei zaailingen van planten. Planten die wel welkom zijn in de tuin, zoals teunisbloem en akelei. Vandaar ook dat ik zo'n beetje door de borders kruip bij het wieden, als ik zou schoffelen zou ik al deze planten in wording om zeep helpen. Nu verheug ik me al op de mooie gele teunisbloemen die volgend jaar in deze border zullen bloeien. Het zijn tweejarigen, dat betekent dat dit jaar alleen het blad groeit en dat de planten volgend jaar, het tweede jaar, gaan bloeien.

Teunisbloem in bloei 

Als de teunisbloem uitgebloeid is, blijft er een lange steel met rondom langwerpige zaaddozen vol piepkleine zaadjes over. Als je in het najaar de boel de boel laat, drogen deze zaaddozen op en barsten ze open. Zo zorgt de plant zelf weer voor nakomelingen. Veel nakomelingen! Maar dat is niet zo'n probleem, de jonge planten zijn makkelijk te herkennen en waar je ze niet wil hebben trek of steek je ze gewoon uit de grond. Ik vind het een heel bijzondere plant omdat de bloemen pas 's avonds als het gaat schemeren langzaam open vouwen en in de loop van de ochtend weer sluiten. Op een mooie zomeravond vanaf het terras met een koel wit wijntje naar dit wonder kijken, geen TV nodig!  Nog nooit gezien? Op youtube is een filmpje te vinden: http://www.youtube.com/watch?v=L-B45-CsEgQ


bladrozet teunisbloem


Zaadvoorraad. Van links naar rechts: 
vingerhoedskruid, venkel, teunisbloem
Deze week ook nog een leuk klusje gedaan in de tuin: appels geoogst! Een krat vol heerlijke elstarappeltjes, de beste oogst sinds we hier wonen. Het boompje stond er al, samen met nog een appel en een pruim maar was door de vorige bewoners nooit goed gesnoeid. Na een paar jaar goed snoeien en vertroetelen nu dus een mooie oogst. 



donderdag 10 oktober 2013

Gras

zicht vanaf de border op grasveld en pad 
En toen ging het regenen. Maandag liep ik nog in driekwartbroek en hemd het gras te maaien, vandaag ging de verwarming aan. Het moest er toch een keer van komen na de heerlijke zomer en mooi begin van de herfst. Die lange, koude winter en lente waren we al bijna weer vergeten. Al maaiend liep ik na te denken over dit blog, waar zal ik eens over gaan schrijven? Misschien wel gewoon over gras. 

Gras heb je in allerlei soorten en maten. En grasvelden ook. Het gras maaien vind ik altijd een rustgevende gebeurtenis. Op 't gemakje loop ik achter de zacht snorrende, elektrische maaimachine. Wegdromen kan niet want ik moet er alert op zijn dat ik niet over het rode snoer maai. Het is de truc om de route zo te lopen dat je niet steeds het snoer kruist, maar dat lukt natuurlijk niet altijd. In de loop der tijd is er wel een soort vast rondje ontstaan; eerst de graspaden tussen de borders, dan weer om de garage heen lopen om aan de andere kant het veld te maaien, dan via het strookje voor de kippenren naar het grasveld onder de fruitbomen. 


Regelmatig even stoppen om de opvangbak te legen, één bak grasmaaisel is altijd voor de kippen die daar gelijk in gaan krauwen en pikken. De rest strooi ik tussen de planten in de borders waar het een dikke laag vormt en langzaam verteert. Mulchen heet dat in tuiniertermen, het is goed voor de bodem want die droogt minder snel uit. Wormen, pissebedden, bacteriën en schimmels helpen de boel verteren en geven zo voeding af aan de grond.  



schattig toch, die madeliefjes. 
Wij hebben een grasveld en geen gazon, vind ik. Bij een gazon denk ik aan een strak groen biljartlaken waar ieder sprietje gelijk is en waar zeker geen 'onkruid' tussen groeit. Tussen ons gras groeit van alles: klaver, paardebloemen, madeliefjes, ereprijs, bijenkorfje en hier en daar een boterbloem. Ik lig er niet wakker van. Ik las ooit in het tuintijdschrift 'Groei en Bloei' de volgende uitspraak van tuinontwerper *Harry Pierik: "In mijn ogen is een gazon zoiets als een geschoren border. Alles mag erin, zolang het maar kort en groen is. Onkruid zie ik niet als een probleem." Helemaal mee eens Harry! Bovendien komen er ook veel hommels en bijen op af en die kunnen wel wat hulp gebruiken. 




Het grasveld onder de fruitbomen is vooral 's zomers een wilde boel. Dan maai ik het namelijk niet en staan de grashalmen vrolijk te wuiven in de wind. Afgelopen zomer stond er zelfs een orchidee te bloeien! In het voorjaar bloeien er krokussen in het gras, daarna laat ik de natuur gewoon zijn gang gaan. Eind van de zomer maaien we de boel weer kort. Het maaisel voer ik af want het zit vol zaden, er zijn grenzen aan de hoeveelheid onkruid die ik kan verdragen. Bovendien zou het te veel voedsel geven aan de bodem en dat schijnt niet gunstig te zijn als je een bloemenweide wil laten ontstaan. 

Krokussen onder de appelboom 




Een orchidee, in mijn tuin! Gevlekte Rietorchis


Een grasveld is nooit alleen gras


Gras is nooit alleen groen


Onder mijn voeten groeit een boeket


Ik maai een omweg


En pluk een bosje 





http://www.tuinharrypierik.nl/