zondag 24 februari 2019

Uit de hand gelopen

Goed verstopt, het vogelnestje.
Dit weekend - met voor eind februari bijzonder warm en zonnig weer - de snoeischaar en -zaag ter hand genomen en eens even flink tekeer gegaan. De soort van haag aan de zijkant van het huis, daar moest eens even flink ingegrepen worden! Er staan daar afwisselend prunussen en Escallonia's. Die prunussen hielden zich nog wel in maar de situatie bij de Escallonia's was behoorlijk geëscaleerd, komt dat door de naam? Een wirwar van takken, kriskras door elkaar groeiend, in een soort van haagvorm gesnoeid - dat was het. Eerst dacht ik nog: rooien die boel! Maar vogeltjes vinden dit soort struiken wel heel fijn en Escallonia is een stevige, wintergroene struik die in de zomer trosjes kleine roze, witte of rozerode bloemetjes krijgt. Ik geef ze dus nog een kans, maar dan moest er dus wel even aan gewerkt worden: alle takken tot zo'n 15 cm boven de grond terugzagen. 
Tussen deze Escallonia's groeit ook hulst en liguster, zaailingen, het bewijs dat de vogels er graag zitten. In hun vogelpoepjes bevinden zich zaadjes van de bessen die ze eten, in dit geval dus van hulst en liguster. Deze cadeau-struikjes heb ik laten staan, mooi een natuurlijk gemengde haag. Tweede bewijs dat dit een hangplek voor vogels is, is het vogelnestje dat ik al snoeiend tussen de takken ontdekte. Leuke verrassing, perfect gecamoufleerd. Een mooi rond nestje van gras, takjes, dun plastic (boterhamzakjes?), mos, blaadjes en modder. 
Het vogelnestje, kunstig gebouwd. Zie je het lieveheersbeestje? Ook die komen met dit mooie, warme weer tevoorschijn. 
Van de Escallonia's zijn nu dus alleen nog wat stompjes over maar die lopen de komende weken wel weer uit. De snoeibeurt was hard nodig, niet alleen omdat het zo'n wirwar aan takken was geworden maar ook omdat er heel veel dode takken tussen zaten. Nu hebben de struiken weer een frisse start met jonge, sappige takken. En dan is het een kwestie van goed bijhouden, ieder voorjaar een aantal oudere takken eruit knippen zodat er weer jong hout kan groeien. 
Een haag van Escallonia's, blijft altijd een beetje los en warrig geheel. Prima als je niet van strak geschoren hagen houdt. 
Escallonia als losse struik. Ik ben benieuwd welke kleur bloemetjes onze Escallonia's hebben. Deze vind ik wel heel mooi.
Nog even over de naam Escallonia, deze heeft niets met escaleren te maken. De naam Escallonia heeft deze struik gekregen om zijn ontdekker te eren: de 18de-eeuwse Spaanse ontdekkingsreiziger Escallon, die de soort aantrof in Zuid-Amerika.

zondag 10 februari 2019

Oe ist noe mee joe?

Niet-Zeeuwen hebben misschien even hun wenkbrauwen gefronst bij het lezen van de titel boven dit blogbericht: 'Oe ist noe mee joe?' oftewel 'Hoe is het nu met je?' zo zou het Walcherse boerinnetje het aan mij vragen. Ze staat in weer en wind naast de kerk hier op het dorp maar gelukkig heeft ze een warme omslagdoek aan die ze dan ook stevig vasthoudt - zoals mijn oma dat ook deed. Heerlijk was het om met haar arm in arm te lopen: mijn jonge meisjes-arm lekker warm om haar arm - met het zachte, oude vel - onder de omslagdoek die ook al zo lekker zacht was. Oma zou echter nooit zo met haar 'musse' in de sneeuw of regen gaan staan - dan moest er een plastic regenkapje overheen anders zou het gesteven mutsje veranderen in een slappe, natte krant.
Maar, oe ist noe? Nou het gaat best goed, nu we hier ruim twee maanden wonen. Alles uitgepakt en een plekje gevonden in het nieuwe huis, katten zijn helemaal gewend en gaan  ook al naar buiten - voor zover ze daar in de winter zin in hebben. Na een nachtvorst als alles mooi berijpt is, of toen het sneeuwde dacht ik natuurlijk wel even terug aan onze oude tuin: hoe zou het eruit zien? En een rondje met het fototoestel was in de nieuwe tuin zo gedaan. Dan de wandelschoenen maar aan en met de camera op stap, want we wonen hier in een prachtige omgeving. 

Winters landschap met zicht op de duinen
De nieuwe tuin krijgt op papier steeds meer vorm, nu de plattegrond klaar is, ben ik bezig met het maken van een 'potentiële plantenlijst'. Al doende werd die lijst langer en langer waardoor ik me ging afvragen: kan ik dit allemaal wel kwijt in mijn tuin? Maar het is niet voor niets een potentiële lijst, er kan nog in geschrapt worden. 
Een deel van de plantenlijst, weergegeven in een 'natuur-attractiekaart' waarop je verschillende dingen kunt aflezen: bloeitijd en -kleur, bladsierwaarde, wintergroen, sierwaarde in de winter, aantrekkelijk voor insecten. 
Dit is een van de leuke, praktische dingen die ik aan het leren ben d.m.v. de cursus tuinontwerpen. Aan de attractiekaart kun je aflezen of er door je keuze van planten altijd iets te beleven is in de tuin. Dus bloei van het vroege voorjaar tot late najaar (en soms zelfs winter), of de plant na de bloei ook nog sierwaarde heeft, bijvoorbeeld mooi blad, zaaddozen of bessen, en of de plant ook in de winter zijn blad behoudt, zodat het niet ineens een kale boel is in de winter. Ook als je al een tuin(tje) hebt is het leuk en leerzaam om een natuurattractiekaart te maken. Je ziet bijvoorbeeld in een oogopslag in welke tijd van het jaar je weinig bloeiende planten hebt en kunt zo een betere keuze maken uit het ruime aanbod van planten. 

Wintergroene buxushaagjes en coniferen samen met grassen en zaadstengels van vaste planten zorgen voor een attractieve wintertuin - zeker na een sneeuwbui.
De volgende stap in het ontwerpproces is het intekenen van de planten op de plattegrond, een leuk klusje voor een regenachtige zondagmiddag zoals deze, dus, ik ga dit bericht afronden en laat jullie binnenkort weer meer weten over Hof van Jaantje II! 

Dag éé!