Klimop planten, stormtest en veldonderzoek

Zo, precies op tijd de laatste klimopplanten (Hedera hibernica) de grond in gekregen, het giet nu van de regen. Goed weer om een nieuw blogbericht te schrijven. Net, toen ik de planten water stond te geven, begon het al te spetteren. Lijkt me een grappig gezicht, iemand die met de tuinslang in de regen de planten water staat te geven. Maar ondanks deze lekkere bui is water geven bij nieuwe aanplant geen water naar de zee dragen - voor een goede start heeft een plant (struik, boom) veel water nodig. Zeker als ze - zoals deze klimop - tegen een schutting of muur worden geplant, in de zogenaamde regenschaduw. Ook de klimop die vorige week de grond in gingen hebben nog even een lekker plonsje water gekregen. Ze zien er allemaal goed fris, stevig en groen uit. 

Zaterdag werd de nieuwe omheining even flink op de proef gesteld met een zuidwesterstorm. De wind staat dan recht op ons huis en op twee kilometer van zee gaat het dan flink tekeer. Dit was dan ook een van de redenen waarom we aan de voorkant van het huis een hekwerk hebben gezet en geen houten schutting - de wind kan er wat meer doorheen waaien zodat de afscheiding niet alle klappen op hoeft te vangen. Nu keek ik zaterdag tijdens de storm toch wel een beetje angstvallig naar buiten: zou alle overeind blijven? En jawel, de eerste test werd goed doorstaan. Wel stonden twee palen van het hek wat heen en weer te wiebelen, daar moet nog even iets aan verbeterd worden. 

Tegen het hekwerk zijn aan de buitenkant rietmatten bevestigd zodat we - tot de klimop het hek heeft bedekt - uit het zicht en uit de wind zitten. Hiervoor had ik vijftig klimopplanten nodig die ik met onze Fiat Panda bij het tuincentrum ging halen: allemaal grote auto's op de parkeerplaats en één kleine panda - ja meneer, daar moeten ze in! En dat lukt ook gewoon; "met een Fiat Panda lach je iedereen uit" de reclameslogan uit 1983 gaat nog steeds op (voor wie het reclamefilmpje nog eens wil zien: klik hier). 

Verder ben ik vooral nog bezig met spitten, puin ruimen, egaliseren en natuurlijk ook genieten van de tuin. Ik heb nog niet helemaal voor ogen welke planten er goed in onze nieuwe tuin passen. Gisteren bezocht we de Zeeuwse Rozentuin in Kats, een gezellige fair en in de tuin heel veel rozensoorten. Een goede manier om te oriënteren; welke soort wil ik in de tuin? Mijn criteria: een vrij natuurlijk uiterlijk, geen felle knalkleur, moet insecten aantrekken en moet geuren. Paar favorieten op de foto gezet en één ervan, de klimroos Buff Beauty, die staat bovenaan mijn verlanglijstje. 

Mrs Oakley Fisher, prachtig warmgele eenvoudige bloem. 

Rokoko, mooi die lichtroze blosjes op de bloembladeren en de donkerdere meeldraden. 

Is dit geen plaatje? Roos 'violacea'

Deze roos 'Rock and Roll' is mij dus wat teveel van het goede. Wel mooi zijn de oranjerode bloemen met het donkere blad. 

Marie Pavic, een schattig kleiner roomwit roosje. In de knop roze met een donkerrode steel. Sterke doorbloeiende roos die 50 - 70 cm hoog wordt. 

Mijn favoriet: Buff Beauty. Een geurende klimroos, muskushybride met een lange bloeitijd. Sterke roos die niet al te snel groeit, fijn in een kleinere tuin. 

Veldonderzoek - haha (Marie Pavic gaat hier op de foto).

Plan op papier komt tot leven

Buiten, in de schaduw van de prunus, schrijf ik dit nieuwe blogbericht. Wat een genot om lekker buiten te zijn. Niet alleen vanwege de zomerse temperaturen van dit weekend, maar ook omdat de werkmannen klaar zijn met de aanleg van paden, terrassen en omheining in en om ons nieuwe Hof van Jaantje.

Bijna drie weken geleden begonnen ze met het uitvoeren van mijn plan - spannend want hoe zou mijn ontwerp er in het echt uit gaan zien? Ik had er heel wat uurtjes op zitten broeden, zelfs voordat we verhuisd waren was ik in mijn hoofd al plannen voor de herinrichting van de tuin aan het maken. Eenmaal verhuisd en ook nog gestart met de cursus tuinontwerpen, kon ik concreter aan de slag: meten, tekenen, nog meer meten en tekenen. Eerst op papier en daarna op de computer. 

Nu liepen er mannen met mijn plan op een a-viertje door onze tuin, terwijl ik aan het werk was en dus verder geen toelichting kon geven. Na iedere werkdag reed ik vol verwachting terug naar huis; hoe zou het er vandaag weer uitzien? Heb ik alles wel goed uitgemeten? Komt het pad waar ik het hebben wil? Discussiepunt met Arie was de afmeting van de parkeerplaats: ik wilde 'm een heel stuk korter maar wel breder, volgens hem was dat veel tekort en natuurlijk zocht hij steun bij de uitvoerende deskundigen. Uiteindelijk is de parkeerplaats toch iets langer maar wel net zo breed als op het ontwerp. Verder zijn er eigenlijk ten opzichte van het ontwerp geen wijzigingen en ben ik dus eigenlijk gewoon trots dat mijn ontwerp zo goed uit de verf is gekomen. 

Levering van de tegels die nog dagenlang onze oprit zouden blokkeren, je moet er wat voor over hebben

Ook was het twee weken lang erg zanderig overal. De stofzuiger maakte overuren. 

De voortuin, zal het ooit goed komen?

Jazeker, het kwam goed! Kijk eens hoe strak de bestrating er ligt. Een heerlijk breed pad naar de voordeur (die bij ons aan de zijkant zit), en langs de voorgevel naar de poort naar achteren. We kunnen nu zowel linksom als rechtsom rond het huis lopen. 

Het terras bij de prunus (waar ik nu dus zit te schrijven), bewust niet bij de voorgevel omdat het daar erg warm wordt, maar wat meer in het midden van de tuin waar het - zeker in de schaduw van de boom - heel wat aangenamer zitten is. Aan deze kant van de tuin hebben we een metalen hekwerk laten plaatsen waar klimop tegenaan komt. Omdat het natuurlijk even duurt voordat het dicht is gegroeid, hebben we er rietmatten tegenaan gezet. 

Nog een fijne plek om te zitten, het prieel in de achtertuin. Prieel en schuttingen zijn van duurzaam, onbehandeld Douglas-hout. 

In de achtertuin hebben we de grindtegels en het grind wat in al in de tuin lag hergebruikt. Grindtegels liggen ondersteboven als staptegels met grind ertussen. In de voortuin hebben we nieuwe tegels. Licht en glad, kan ik lekker op blote voeten lopen. 

Heinz is weer uit zijn kratje gekropen en verbaast zich over de metamorfose. Hij staat hier voor de stapel bakstenen die uit de grond is gekomen. Ik heb er een los muurtje van gestapeld - in gedachten noemde ik het al 'de Muur van Adriana' met een knipoog naar de 'Muur van Hadrianus' maar jongste zoon dacht meer aan de klaagmuur en neemt bij een volgend bezoek een paar briefjes mee om ertussen te steken.