Als de tuinman slaapt...

"Als de tuinman slaapt, zaait de duivel onkruid." Een rake uitspraak die ik tegen kwam in het Duitse tijdschrift Landleben. Deze tuinman, ehm tuinvrouw, sliep niet maar was lekker op vakantie. Nu had het duiveltje pech want met de aanhoudende tropische temperaturen kun je zaaien wat je wilt, zonder regen groeit het niet. Een van de weinige voordelen van het warme, droge weer - wat de tuin betreft. Bij thuiskomst na twee weken, lag de tuin er eigenlijk precies zo bij als ik hem had achtergelaten voor vertrek. Alleen droger, veel droger. Het ziet er allemaal een beetje zielig uit. 

Deze lollige tuinkabouter is ons vakantie-souvenir. Er was er ook één zonder schepje maar die vonden we wat lui overkomen, met z'n hand op de rug. Deze kan gelijk aan het werk. Ik noem hem Heinrich von Oranienbaum, roepnaam Heinz. We kochten Heinz in het plaatsje Oranienbaum waar we het slot van Henriëtte Catharina van Oranje bezochten (meer info over het slot). Er is een baroktuin bij maar de verzengende hitte ontnam ons de moed om deze te bezichtigen. Ook daar was het gras strogeel. Het gras is altijd groener bij de buren? Vergeet het maar! 

Zicht op de tuin vanuit het slot. 

Het was fijn om er even uit te zijn en de dagelijkse beslommeringen achter ons te laten. Zoals ik in het vorige bericht al schreef, we zijn op zoek naar een ander huis en hof en afscheid nemen zonder te weten waar je heen gaat, dat valt niet mee. 

Over duivels onkruid gesproken, deze haagwinde heeft zich door de reuzenscabiosa geslingerd! Tja, wortelonkruiden trekken zich helaas niet veel van de droogte aan. Eruit spitten gaat nu echt niet vanwege de harde, droge aarde. Ik knip de windestengels boven de grond af, dan sterft de plant bovengronds in ieder geval af. 

Ook een winde, maar deze heb ik zelf gezaaid. Het is de eenjarige Ipomoea purpurea. Géén familie van de haagwinde, wel van de zoete aardappel - die weer geen familie is van 'onze'  aardappelen. 

Tot slot, ook deze leukerd kwamen we in Duitsland tegen. 😃