Inspiratiebron

Ton ter Linden stopt ermee. Wie? en Met wat? zullen velen nu denken, maar een beetje tuinliefhebber weet precies wie ik bedoel en wat de impact is van dit zinnetje. Ton ter Linden is kunstenaar, op het doek en met planten. Jaren stelde hij zijn tuin in Ruinen open totdat het hem te veel werd; te veel werk, te veel publiek, te veel drukte. Na een aantal jaren Limburg, toch weer een tuin in het hoge noorden, in het Friese dorpje De Veenhoop. Nu heeft hij de knoop doorgehakt, tuin en huis staan te koop. Ton is 79, het tuinwerk werd te zwaar. In Trouw van donderdag 11 september 2014 stond een mooi artikel hierover. En op www.groenjournalistiek.nl kun je een interview lezen van Ellen van der Peet, zij sprak Ton begin september, net voordat hij definitief besloot te stoppen. interview

Inspiratiebron

uitgeverij Terra
ISBN 90-6255-624-8

Ik weet niet meer hoe en wanneer ik de tuinen van Ton leerde kennen maar vanaf dat moment ben ik wel anders naar de tuin gaan kijken. Aha, zo kan het dus ook en zo zou ik het ook willen. Het zal in ieder geval begin jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest, toen ik niet eens een tuin had. Bij huis tenminste niet, we hadden wel een volkstuin en daar moesten natuurlijk ook bloemen in komen. Zomer 1996 waren we op vakantie in Drenthe en hebben we de tuinen in Ruinen bezocht. En ik heb al jaren een boek van Ton in de kast staan: "Tuinieren uit de kunst". Had ik het boek en ben ik toen de tuinen gaan bezoeken, of was het andersom? Ik denk het, maar weet het niet zeker. 

Papavers in Ruinen

Geleerd van Ton 

Wat is er nu zo anders aan zijn manier van tuinieren, zo bijzonder dat er zelfs een artikel in een landelijke krant over verschijnt, en wat leerde ik daarvan, daar dacht ik afgelopen dagen over na. Ik ga hier niet uitwijden over de invloed van Ton ter Linden op het tuinieren in Nederland (en over de grenzen) maar houd het even bij mijn eigen hof:

• Hoge planten op de voorgrond, waarom niet? In de borders van Ton geen diagonale lijn van klein spul vooraan, daarachter iets hoger en helemaal achteraan de langste planten. Nee, gewoon gelijk een muur van planten die je overweldigen: "In deze tuin (de zonneborder) kon ik mijn voorkeur laten zien voor hoge planten en voor een direct uit het gazon hoogoprijzende beplanting; herinnerend aan de branding en de lijn van het strand, maar dan nu in een border die zo overweldigend is in grootte en hoogte dat je er bijna in kunt verdrinken". (uit 'Tuinieren uit de kunst) 



De gele tuin. Contrasterende
vormen, hoog vooraan en
blussen met grijs.  

• Schilderen met planten waarbij je kijkt naar kleur en vorm. In Ruinen had Ton 1,5 ha waarop hij verschillende tuinen creëerde waarvan een aantal 'op kleur' zoals: de gele tuin, de tuin in het wit, de rode border, tuin in lila en blauw. Voor mij geeft tuinieren op kleur houvast; wat zet ik waar en hoe vormt het een geheel. En ik vind het mooier om naar te kijken, maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak. Van Ton leerde ik niet alleen naar kleur te kijken maar ook naar vorm en niet alleen naar de bloem maar ook naar de rest van de plant: combineert het blad mooi met de bloem? Is de plant ook uitgebloeid nog mooi? Is de plant mooi naast andere planten, waarbij je let op grof naast fijn, slanke stengels naast brede schermen. En, 'blussen met grijs': "Onmisbaar in de Gele tuin is het grijs. Grijs om de sterke kleuren te binden en grijs om te blussen! (uit 'Tuinieren uit de kunst) Verschillende soorten Artemisia zijn hiervoor heel geschikt. 
• Laat alles staan en knip in het vroege voorjaar de dode stengels af, laat dit gewoon liggen als voedsel voor de bodem. 

Blussen en binden met grijs. 

Uitgebloeid maar niet uitgeblust.

Ton ter Linden, bedankt voor deze bron van inspiratie. Ik hoop dat u nog veel moois zult maken, al is dat niet meer in een gigantische tuin, en van alles wat groeit en bloeit zal genieten.

Ton ter Linden website

De foto's heb ik gemaakt in 1996 en zijn gescand, vandaar de wat mindere kwaliteit.