Hof van Jaantje: Waterig zonnetje, waterig neusje.

Loe Saalborn, “Woman with a Cat,”

We hebben de eerste nachtvorst te pakken, de kastanjebladeren vliegen ons om de oren en plensbuien en zon wisselden elkaar afgelopen week af. Kortom, herfst. Wat zijn we dit jaar verwend met zonnige dagen tot eind oktober, maar nu moeten we er toch echt aan geloven. Ah, dan trekken we ons maar lekker terug op de bank onder een dekentje met de kat op schoot en een thermosfles thee binnen handbereik.

Ondertussen staat er nog wel een doos met vijfhondervijfenzestig bloembollen in de garage en ja, die moeten de grond in, liefst zo snel mogelijk. En met de nachtvorst in de lucht moet er ook nog een en ander een vorstvrije plek krijgen. Gelukkig was het vandaag - zaterdag - droog en bijna windstil, zag zelfs nog een waterig zonnetje door het grijze wolkendek piepen. Naar buiten dus. Eerst het kastanjeblad bij de achterdeur opvegen, dat gaat in de oude konijnenren waar het mag verteren tot bladaarde.

Daarna de vorstgevoelige planten, geurgeraniums, dahlia's, en wat kruiden, die in potten op het terras staan naar de garagezolder verhuizen, daar kunnen ze overwinteren.

Je zou zeggen dat je het van dat sjouwen lekker warm krijgt, nou redelijk behalve mijn handen en voeten, die werden ijskoud. En ik krijg ook altijd een 'waterig neusje' van de kou, misschien wel een rood kabouterneusje. Maar terwijl ik in de tuin bezig was, lag er een pompoen te garen in de oven en daar moest ik regelmatig even in prikken om te kijken of het al gaar was. Warmde ik gelijk weer een beetje op.

Van een deel van de gare pompoen bakte ik een pompoen-worteltaartje, dat ging best hoor, zo tussen de bedrijven door. (recept in het kookboek van Jaantje) Het taartje in de oven en ik weer naar buiten, nu een stukje wieden waar de bloembollen de grond in moeten. Nou zo was het dus goed te doen, uiteindelijk was het taartje klaar en hield ik een theepauze met verse taart, dan nog heel even naar buiten tot het echt te koud werd.

En ja, het is me ook gelukt om de bloembollen de grond in te krijgen, dat voelt toch wel als een opluchting. Je kan ze tot in december planten maar het weer wordt er natuurlijk niet mooier op, kan het maar beter achter de rug hebben. En dan kan ik nu dus relaxen op de bank, onder een dekentje, met een van de katten op schoot. Dromen van het voorjaar met een hof vol tulpen, narcissen, blauwe druifjes....