De hort op

We waren twee dagen de hort op; ik had me ingeschreven voor een workshop tuinfotografie in de Hortus Botanicus en omdat het kon, maakten we er een fijn weekendje weg van. De workshop werd voorafgegaan door twee lezingen door tuinfotografen Caroline Piek en Hans Clauzing die het 'Praktijkboek planten- en tuinfotografie' schreven. (www.tuinfotografie.nl) Dat was dus al smullen van mooie foto's en aanstekelijke verhalen in de oranjerie van de Hortus, waarna de deelnemers natuurlijk zaten te popelen om zelf aan de slag te gaan. Om half vier voegde ik me bij het groepje van fotograaf Sjon Heijenga die ons de opdracht gaf om 'het hele verhaal van de Hortus' te vertellen en dus ook de gebouwen, mensen, ornamenten en dergelijke op de foto te zetten. Op deze zonnige septembermiddag waren er volop mensen aan het genieten van deze bijzondere tuin in het hart van Leiden. Sjon vroeg ze vriendelijk of ze er bezwaar tegen hadden gefotografeerd te worden, of ze nog even wat langer op een bankje wilden blijven zitten? Dat wilden ze best, totdat het ze toch te warm werd in het zonnetje. Hieronder mijn verhaal van de Hortus Botanicus. 

Oud en nieuw. De Hortus in Leiden is de oudste botanische tuin in Nederland en West-Europa. In 1590 gesticht aan de universiteit van Leiden. Achter het oranje poortje ligt het oudste deel van de Hortus, de Clusiustuin. In contrast met de oude gebouwen ligt links de glazen wintertuin, gebouwd in 2000.

De mevrouw met de kaplaarzen aan is kunstenares en liet allerlei kunstzinnige voorwerpen te water. De dames hadden wel lol in al die paparazzi achter hen. Nee hoor, het komt niet op internet, oeps, nu staan ze toch in mijn blogbericht. 😉

Op het bankje zit Sjon die ons uitlegt dat je van lopende mensen verschillende foto's achter elkaar moet maken om daarna de foto uit te kiezen waarop de mensen het meest natuurlijk bewegen. De passanten hoorden dat en konden het niet laten om even 'natuurlijke bewegingen maken'. 

Ja, het staat erop hoor! 😂

Rondom de vijver gingen we helemaal los met onze camera's. De reiger was blijkbaar wel wat gewend aan drukte - echt een coole, stadse vogel - en bleef rustig naar de karpers turen. 

Die vissen zien er zo smakelijk uit...

Ook zij konden hun ogen niet van de karpers afhouden. En wij niet van hen. 

De Chinese kruidentuin grenst aan de Witte Singel. Door de dikke bamboestokken kijk je naar de drukte van de stad. Mooi hoe deze verticale elementen de tuin iets afsluiten en toch ook open houden voor blikken van buitenaf, uitnodigend. 

Deze dame geniet van het herfstzonnetje in de Chinese kruidentuin. Prachtige bank waar je ook heerlijk op kunt liggen:

eerder die dag lagen deze jongens daar heerlijk te zonnen. Op de voorgrond de Heilige of Indische Lotus:

Bloem op zijn retour maar niet minder mooi.

Vertel het hele verhaal. Dit hoort zeer zeker bij de Hortus Botanicus, een tuin om van te leren. 

De kastanje was al helemaal in de herfstsfeer maar dit komt helaas door de kastanje-mineermot, een nachtvlinder die gangen in het kastanjeblad knaagt waardoor het al in de zomer bruin wordt en afsterft. 

Het was een perfecte dag om met het sloepje te gaan varen. De een na de ander kwam voorbij tuffen. En ook dat leverde weer leuke foto's op. 

Het was een prachtig weekend met een leuke, leerzame middag in de Hortus. En de volgende dag, weer thuis en volop inspiratie, natuurlijk gelijk met camera Hof van Jaantje in gedoken! 

Aster 'Jenny' getooid met dauwdruppels in Hortus Jaantje. 

Draadloos maaien

We hebben geen konijn meer, maar anders...

Er moest dus een nieuwe grasmaaier komen (in het vorige blogbericht lees je waarom). Ik had al eens op internet gekeken wat er zoals te koop is en dan vooral op het gebied van accumaaiers. Voor mij liever geen maaier meer met snoer, de toeren die je moet uithalen om niet over het snoer te maaien lijken nog het meest op ritmische gymnastiek en het beperkt de meters die je af kunt leggen enorm. De aanschaf wilden we niet via een webwinkel doen, we gingen naar een echte winkel zodat we de maaiers in het echt konden zien en een verkoper van vlees en bloed ons van advies kon voorzien - dachten we. Op de afdeling gereedschap van het groenwarenhuis keuze uit twee A-merken accumaaiers. Omdat de blauw-oranje maaiers nog steeds uit veel kunststof onderdelen bleken te bestaan - bij mijn oude maaier was dit een zwak punt wat uiteindelijk tot zijn ondergang leidde - gingen we voor de rood-gele maaiers van het andere A-merk. Er stonden drie types, het verschil tussen de maaiers zat hem alleen in de grootte van het gazon: small, medium of large zeg maar. De kleinste voor 300 tot 350 vierkante meter gazon is voor ons groot genoeg. 

Gras maaien? Wat een onzin, dan ben ik mijn lekkere bedje kwijt. 

Nu waren we op het punt aangekomen waarop we net even wat meer uitleg en advies wilden over de maaimachine. Na enig zoeken vonden we een verkoopmedewerker die netjes vertelde dat hij te weinig wist van grasmaaiers maar telefonisch zijn collega inschakelde. "Er komt zo iemand aan".

Al snel kwam er een vlot meisje aan maar wat zij ons over de maaier kon vertellen, hadden we zelf ook al gelezen op de kaart die er aan hing. Op onze dieptevragen kon ze geen antwoord geven, haar collega - de grasmaaierspecialist - had net pauze, moesten we misschien nog een boodschap doen zodat we later terug konden komen? Eh nee, dat wilden we niet. We besloten maar gewoon voor deze grasmaaier te gaan en het meisje ging in het magazijn op zoek naar de machine. Ondertussen bekeek ik de collectie kunstgras waarbij de maaimachines uitgestald stonden, ze hebben hier in ieder geval wel gevoel voor humor dacht ik. En ik ontdekte dat er een type kunstgras is dat ze levensecht maken door naast groene sprieten ook gelige, gekrulde sprietjes mee te weven.

Kunstgras in de tuin? Nee dank je! Maar je kunt er wel leuke dingen mee doen.

Ah, daar was ze weer, de maaier was niet op voorraad, wilden we het showroommodel meenemen of een maaier bestellen? Ik dacht aan het gras dat hoognodig gemaaid moest worden in combinatie met lange levertijden - het showroommodel leek me prima, mag er dan wat van de prijs af? Er werd gebeld met de collega en ja, het mocht. Nu ging het meisje op zoek naar de doos. En de opvangbak want die zat niet aan de maaier, o ja - nu u het zegt...Meisje kwam met doos en grasmaaierspecialist terug. In sneltreinvaart vertelde hij het een en ander over de machine, aangezien hij daarbij alleen Arie aankeek, kon ik het niet laten om op te merken dat ík degene ben die het gras maait! Machine ging in de doos, handleiding ontbrak helaas maar ach - alles is op internet te vinden (waarvoor ging ik ook alweer naar de winkel?). 

We liepen een paar meter met de onhandig grote doos op het winkelwagentje. Zegt Arie ineens: "hoe laad je dat ding eigenlijk op? Zit er een snoer bij of zo? En waar is de accu eigenlijk...?" Het meest wezenlijke deel van de accumaaier bleek te ontbreken. In plaats van naar de kassa gingen we naar de klantenservice alwaar we de "grasmaaierspecialist" lieten bellen. Na nog eens een tijd wachten waarbij ik van ellende maar in de koopjeshoek dook en een boekje vond met 100 broodrecepten, kwam de beste man terug met een andere doos - de goede - mét accu en oplader én de handleiding. Hè hè, alles compleet, snel naar de kassa en naar huis - de accu opladen. 

Nu staat de maaier in de garage te glimmen. De accu is opgeladen. Alleen nog 'even' wachten tot het gras niet meer drassig is. 

Oude rommel

Hoe vinden jullie mijn nieuwe schortje? Gisteren gevonden tussen de oude lakens, dekens, dekbedhoezen en kussenslopen. Ik stond op de rommelmarkt van de kerk in de kledingkraam, vandaar. Het was aardig druk en we verkochten best goed maar tussendoor had ik nog wel tijd om eens even lekker in de dozen te rommelen op zoek naar 'iets leuks', en toen had ik dus beet! Gelijk verliefd op dit vintage paars-oranje schortje. En ook zo handig in de tuin: mes, snoeischaar, bolletje touw, sleutels en telefoon, alles past er in en is zo voor de pak. Voor de foto legde ik het even op de tuintafel, ook iets waar ik direct verliefd op was. Het is een oude markttafel en we zagen 'm in een superleuke winkel in Middelburg: "Dat zou leuk staan op ons terras achter de garage..." Een paar weken later stond de tafel er 'ineens', blij mee Arie! Het is een fijne tafel om snel even aan aan te schuiven, al moest ik hem nog wel even weerbestendig maken met een aantal lagen bootvernis. 

Kalebassen op de oude markttafel.

Deze 'oude rommel' is meestal veel degelijker dan wat je tegenwoordig in de winkel koopt en het heeft meer uitstraling. Het doorleefde, blauwe tafelblad is een prachtige ondergrond voor de zachtgele kalebassen of oranjerode dahlia's. 

Vanwege de vele regen van de afgelopen dagen kon ik in de tuin niet zoveel doen. Er waren wat dahlia's uit elkaar gewaaid, die heb ik nog wat beter opgebonden - met mijn handige schortje voor - en dan gelijk de uitgebloeide bloemen eruit geknipt zodat de knoppen die er nog volop  inzitten zich weer verder kunnen ontwikkelen. De dahlia's kunnen zo tot aan de winter bloeien. Het gras moest nodig gemaaid maar toen ik de grasmaaier uit de garage had gereden, zag ik dat er een onmisbaar onderdeel vanaf was gebroken én verdwenen. Het is het palletje wat er voor zorgt dat de grasmaaier aan gaat als je de handvat-handel indrukt. Je snapt, zonder dat palletje valt er niets te maaien. Het zat al heel lang een beetje los - ik had het ook al eens geplakt met secondelijm - maar nu stond ik toch even raar te kijken dat het gewoon weg was. Helemaal super draaide de grasmaaier de laatste tijd toch al niet meer, hoog tijd dus voor een nieuwe. Ga ik bij de koop toch even heel goed opletten of er geen zwakke onderdelen aanzitten die makkelijk kunnen afbreken. Zie je wel, spullen van tegenwoordig zijn lang niet zo degelijk... 

Egel in de keuken

Een verdwaalde gast in huis, dit egeltje scharrelde rond in de keuken. Met werkhandschoenen aan pakte oudste zoon hem op en we zetten het beestje achterin de tuin in de buurt van de takkenwal. Na wat rondscharrelen kroop hij onder de takken. Die zit weer goed, dacht ik. Weer binnen zag ik dat het beestje ook in de kamer rondgelopen had en nog enige sporen - poep en plas - had achter gelaten. Gelukkig op de plavuizen en niet op het vloerkleed. Stuk keukenrol en de boel was weer schoon. 

Mooie beestjes zijn het met een fijn, spits kopje en schattige, ronde oortjes. 

's Middags ging ik nog wat klusjes doen in de tuin en daar zag ik het egeltje weer, op het graspad - dood! Heeft het beestje toch een ziekte onder de leden gehad. Normaal gesproken zullen ze ook niet overdag rondlopen. Hoe hij of zij bij ons in huis gekomen is ook nog een raadsel. Vast al een tijdje binnen geweest, de dag ervoor door de schuifpui naar binnen gewandeld misschien? Nu het diertje een laatste rustplaats gegeven in de kruidentuin. 

Ik ben word altijd blij als ik sporen van een egel in de tuin zie, ze eten namelijk graag slakken, rupsen en andere schadelijke dieren. 

Het bewijs van nachtelijk egelbezoek: een egeldrol

En hier is een slak verorberd.

Een rommelige tuin met genoeg plekjes om te schuilen, zoals takken- en bladerhopen, en flink wat ruimte of mogelijkheid om naar buurtuinen te lopen, dat is wat de egel nodig heeft. Op de site van Egelbescherming Nederland staat dit uitgebreid omschreven en ook wat de gevaren zijn voor de egel.