Op safari

Hommel vliegt naar de gele
akeleiruit, even bijtanken.
De boodschappentassen zitten al
aardig vol! 

Het is tropisch warm, de tuin ligt te bakken in de zon. Kurkdroog - al weken wachten we op regen, maar dat zit er voorlopig nog niet aan te komen. De insecten lijkt het niet te deren, ze vliegen af en aan naar de planten die volop in bloei staan. Het lijkt wel hoogzomer. Geen temperatuur om in de tuin te werken, maar even met het fototoestel in de aanslag op safari, dat moet kunnen. Je zou toch denken dat ik ondertussen alles wel ontdekt en gezien heb in de tuin, maar nee hoor, ook vandaag viel ik van de ene verbazing in de andere. Komt misschien ook doordat ik met mijn nieuwe telelens nóg dichter op de beestjes kan inzoomen. 

Dit is een 'groot dikkopje' op de vrouwenmantel. 

Dan denk je, dit zijn gewoon rupsen. Maar nee...na onderzoek op internet weet ik dat dit larven zijn van de bladwesp. Met dat loshangende deel van hun lijfje sloegen ze in de lucht als ik dichtbij kwam met het fototoestel. Dus geen rups maar een larve en wat er later uit voortkomt heet bladwesp maar is geen wesp...Volgt u het nog?

Dit beestje vond het ook wel interessant (veilig dus) om op een wesp te lijken maar nee, een echte wesp is het niet. Dit is de kleine wespenbok, een kever uit de familie van de boktorren. Een geheel onschadelijk beestje wat voornamelijk van stuifmeel leeft. 

En toen zag ik deze jongen. Rood met zwarte stippen kennen we, zwart met rood en geel met zwart, ook wel eens gezien. Maar een bruin lieveheersbeestje met witte stippen, die kende ik nog niet. Mag ik u voorstellen: het roomvlek-lieveheersbeestje! 

Vorige week schreef ik in mijn blogbericht over de acrobatische toeren van de waterjuffers. Kwam ik donderdag van mijn werk en tuurde wat in de vijver en zag twee bolle waterjufferoogjes over de rand van een waterlelieblad gluren. Bleekgroene oogjes. toen ik voorzichtig achter het blad keek, zag ik dat de waterjuffer nog maar net uit haar larvelijfje geslopen was! Het plakte als een lege huls - spook uit een vorig leven - aan het blad. Moest me in bochten wringen om met één hand aan het blad en in de andere hand de camera, balancerend op de rand van de vijver, een foto te maken. Nog meer acrobatische toeren dus. 

De uitsmijter, dit bont gekleurde vliegje. Het doet zich te goed aan de nectar van de zomeraster. Met zijn azuurblauwe kop en borststuk en knalrood achterlijf een opvallende verschijning. Geen idee hoe dit vliegje heet...(wel een beetje jammer, vind ik).

Acrobatische toeren bij de vijver

Mannetje en vrouwtje vuurjuffer doen hun kunstje.

Vanaf mijn beschutte plek in het hokje kijk ik naar de vijver. Het water klatert zachtjes, de waterlelies bloeien en de zon schittert op het water. Hé, daar zijn ze weer - de waterjuffers. In tandemvlucht vliegen ze over het water, hier en daar landen ze met z'n tweeën op blad of bloem. De onderste waterjuffer kromt het dunne, stok-achtige lijfje en steekt het in het water om eitjes af te zetten. 

De acrobatische toeren zijn nodig om voor nageslacht te zorgen. 

Terwijl dit alles in mijn vijvertje plaats vindt, lees ik in het boek 'Geroezemoes in het gras' (Dave Goulson) alles over het paringsgedrag van de libelle: "(...) Een mannetjeslibel heeft twee grijporganen aan het uiteinde van zijn lange, dunne lijfje, die precies om de onderkant van de nek van een vrouwtje van zijn soort passen, maar niet om die van een andere soort. (...) Sommige paartjes zitten dagen achtereen aan elkaar vast en vliegen rond als een tandem, het mannetje voorop, terwijl hij het vrouwtje bij haar nek achter zich aan sleept. (...)" 

Nadat het stelletje weggevlogen was, heb ik eens onder de waterleliebladeren gekeken of ik de eitjes zag - niets - waarschijnlijk zijn ze piepklein. Wel zag ik toen ik wat kastanjeblad uit de vijver viste, larven wegschieten. Met een schepnetje ben ik aan het vissen gegaan...

Beet! Larven van de waterjuffer, knalgroene 'aliens' waar je de sierlijke volwassen juffers met moeite in terug kunt zien. Aan het eind van het lijfje zitten drie veerachtige ademhalingskieuwen waarmee ze zich ook voortbewegen. Ze zijn ongeveer 2 cm groot. De larven overwinteren twee tot drie keer voordat ze in het voorjaar op het droge 'uitsluipen' - d.w.z. uit hun larvenvelletje kruipen en tevoorschijn komen als een waterjuffer. filmpje uitsluipen waterjuffer

Deze waterjuffer is nog 'solo' op pad. Wat een ogen hè, net knopspelden. 

Ook heel fraai, de azuurwaterjuffer. 

Deze larven zaten ook in mijn schepnetje. Ze zijn supersnel, ik kreeg ze niet op de foto. Het is de larve van de libelle. Libellen zijn groter dan waterjuffers en kunnen hun vleugels niet naar achteren vouwen. 

Deze platbuik (libellensoort) vloog vorig jaar door de hof. Libellen en waterjuffers houden van een natuurvriendelijke tuin waar ze kunnen jagen op kleine insecten - muggen bijvoorbeeld. Is er een vijver(tje) in de tuin, dan kunnen ze zich er ook voortplanten. Voor het afzetten van eitjes is het belangrijk dat er planten in groeien die net boven het water uitsteken. 

Tuinieren op blote voeten

Op blote voeten loop ik over het gras, ah wat voelt dat heerlijk koel en zacht. Puur genot..........au...... wat is dat? Een takje, ik peuter het onder gras en klaver vandaan - het zit stevig vastgegroeid - het is een meidoorntakje met scherpe stekels, gelukkig stapte ik niet in een doorn! 

Ondanks deze gevaren loop ik ontzettend graag op blote voeten. Als klein kind trok ik ook altijd al mijn schoenen en sokken uit, een soort oerdrang om blootsvoets door het leven te gaan? 

Nu kan dat wel eens heel gezond zijn: 

- het stimuleert de bloedsomloop;

- je lichaam stoot makkelijker een grote hoeveelheid vetten en gifstoffen uit;

- het vermindert stress, depressie en nervositeit en versterkt het zenuwstelsel;

- het voorkomt spataderen en zorgt voor betere verdeling van voedingsstoffen door je lichaam;

- als je op blote voeten loopt, oefen je druk uit op al je zenuwuiteinden die in contact staan met verschillende organen in je lichaam.

Bron: gezonderleven.com

Mijn voetzolen zijn niet meer 'oer', zo'n takje komt hard aan. 

Tuinieren op blote voeten is, al zou ik het graag doen, een beetje te riskant met alle stekels, steentjes en andere scherpe voorwerpen die er in de tuin voorkomen. Maar kijk, daar is iets voor uitgevonden, een soort van 'blote voeten schoenen' zoals op de foto hiernaast te zien is. Het ziet er nogal vreemd uit maar als je ze draagt voelt het alsof je op blote voeten loopt terwijl je voetzolen en tenen beschermd zijn. Misschien een idee voor Jaantje? Ze zijn helaas nogal prijzig om zomaar eens uit te proberen. Tuinieren op (bijna) blote voeten, dat gaan we dus niet doen. Wel was ik al even op zoek naar fijn schoeisel om mee in de tuin te gaan. In late herfst, winter en het vroege voorjaar kan ik prima uit de voeten op mijn oude wandelschoenen. Die zijn lekker stevig, waterdicht en warm. Nadeel: je moet steeds veters strikken. Tussen het tuinklussen door even snel naar binnen om iets te pakken, wordt zo altijd even een tijdrovend klusje. 

Oude werkschoenen in de tuinen van Appeltern.

Zodra het droger en warmer weer wordt, stapte ik over op klompen maar het nadeel hiervan is dat ze zo los aan je voeten zitten. Steeds vaker stapte ik half naast de klomp op het harde randje (au!), en er valt ook van alles in: grond, blad, steentjes (nog meer au!). En mijn voeten werden moe van het lopen op klompen. Op zoek dus naar een alternatief. Het werd een goedkope instapper, geen veters te strikken, goed aansluitend en toch niet te warm in de zomer. Gaat waarschijnlijk net een tuinseizoen mee, maar dan zien we wel weer. 

En na het tuinwerk: schoenen uit en een rondje over het gras lopen. Heerlijk! 

Hier snappen ze het ook: voel je alsjeblieft vrij om sokken en schoenen uit te trekken. 😊

Keurig grasveld overigens, geen klavertje of boterbloem te bekennen. Daar zullen vast ook geen addertjes onder het gras te vinden zijn in de vorm van stekelige takjes.