Onverteerbaar

Persicaria amplexicaulis

Eindelijk viel er weer eens een echte bui regen, het startsein om eens flink te gaan graven in de 'rozerode-border', de duizendknoop (Persicaria amplexicaulis) moest er uit. Twee jaar geleden schreef ik al over deze opdringerige types, toen maakte ik de border een stukje groter om alles wat meer ruimte te geven. Inmiddels waren de twee pollen alweer behoorlijk uit de kluiten gewassen en stonden ze de rest van de planten  in de weg. Bovendien groeide er haagwinde tussen de duizendknoop, over opdringerige types gesproken, dus tijd om grondig in te grijpen. 

Ten strijde!

Gewapend met spa en spitriek trok ik ten strijde. Deze duizendknoop groeit uit vlezige, dikke wortelstokken die als ze ouder worden hard en houtachtig zijn. Des te meer ik naar het midden van de pol kwam, hoe harder de wortels werden en hoe moeilijker dus om door te steken met de spa. Maar stukje bij beetje vorderde het werk en uiteindelijk waren de pollen in moten gehakt en in zakken verpakt klaar om af te voeren. Op de composthoop gooien is geen optie, de wortels zullen gewoon weer uit gaan lopen. 

En dan zaten er ook nog windewortels tussen, die moet je ook echt niet op de composthoop gooien! 

De windewortels zijn makkelijk herkenbaar, wit en dik. Voorzichtig uit de grond halen, ze breken snel af en elk stukje dat blijft zitten, zal weer vrolijk uitgroeien. Ze wortelen niet diep, dat is een voordeel, maar groeien wel alle kanten op en kruipen overal tussen. 

Haagwinde is met zijn frisgroene blad en spierwitte bloemen een sierlijke plant maar pas op, hij groeit gevaarlijk hard en zal zich overal omheen en tussendoor slingeren. De dunne stengels die de grond raken groeien uit tot witte wortels, en zo gaat het maar door. 

Na het grove spit- en hakwerk ging ik met de spitriek door de border. Stukje bij beetje grond los maken en alle windewortels eruit halen. Alle wortels? Dat hoop ik wel ja, maar er zal vast nog wel wat zijn blijven zitten, daarom heb ik me voorgenomen om voorlopig dit stukje border niet opnieuw in te planten zodat ik elk stukje winde dat boven de grond komt gelijk uit kan spitten. Dat zal nog een uitdaging zijn om zo'n leeg lapje niet lekker op te vullen met plantjes...

Ik wil er een boom planten, welke weet ik nog niet helemaal. Ook komen er weer duizendknopen te staan, omdat het zo'n waardevolle, sierlijke bijenplant is. Ik heb een aantal jonge uitlopers apart gehouden om later weer in de border te planten. 

Ook onverteerbaar zijn deze plastic steeketiketten. Deze zat al meer dan tien jaar* in de grond en afgezien van wat verkleuring ziet het er nog als nieuw uit. Zelf zal ik ze nooit bij het plantje in de grond stoppen, juist omdat het niet verteert. Als ik de naam van een plant wil onthouden, schrijf ik het op in een notitieboek en daarbij waar ik het geplant heb. Het etiket gaat bij het plastic afval. Het lijkt me hoog tijd dat er een milieuvriendelijk alternatief komt, plastic afval hebben we al meer dan genoeg. 

De meesjes snoepen van de zonnebloempitten. Ze zijn vliegensvlug dus het duurde wel even voordat ik er een op de foto kon zetten.
* oktober 10 jaar geleden zijn we hier komen wonen. We hebben dus een huis en tuin jubileum.